ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Ν. ΧΟΥΛΗ ΣΤΗΝ ΚΛΕΙΔΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ Της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΗΜΟΤΩΝ ΟΜΗΡΟΥΠΟΛΗΣ

Κυρίες και κύριοι.

Είναι δύσκολο κάποιες φορές , πολύ δύσκολο έως σχεδόν ακατόρθωτο, να σπάει κανείς τη σιωπή του μπροστά σε άλλους για να μιλήσει.

Πολύ περισσότερο, αν το θέμα του είναι κάτι που ιδιαίτερα τον πονά.

«Όλος ο πλούτος της Ζωής είναι οι αναμνήσεις που λησμονούμε» έγραφε ο Τσεζάρε Παβέζε.

Εμείς όλοι, είμαστε σήμερα εδώ για να υπερασπιστούμε, έτσι το νιώθω –επιτρέψτε μου- αυτόν τον πλούτο.

Γιατί σήμερα, αν κάτι κινδυνεύει, ας μην γελιόμαστε, όσο ποτέ, δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή. Αυτό το θαύμα , την αξία την ύψιστη, έχουν βαλθεί με κάθε τρόπο κατά πλάτος και μήκος, ολόκληρη τη γης να καταρρακώσουν. Ασύστολα και εξακολουθητικά, με άφταστη εμμονή, υπομονή και θράσος, στο όνομα μιας κίβδηλης ανάπτυξης και προόδου.

Αλήθεια τι άνανθες και λερές κατάντησαν στις μέρες μας αυτές οι δύο λέξεις.

Και με πόση δειλαιότητα κρύβουν, το κρύβουν σε εισαγωγικά, την αποθηρίωση του καπιταλισμού.

Όμως φίλες και φίλοι πρέπει να το πούμε, να το ξέρουμε, να το ξέρει όλος ο κόσμος, ότι αυτή η απειλή, αυτή η σύγχρονη λαίλαπα δεν είναι αόριστη και πού περισσότερο δε λαμβάνει χώρα ερήμην μας.

Η κατεστημένη εξουσία παγκόσμια- βλέπε αμερικανοκίνητη παγκοσμιοποίηση- και η κάθε πολιτική και μικροπολιτική εξουσία, την προωθούν, την επιβάλλουν με κίνητρα ισχυρά το χρήμα, το κέρδος, τον ευδαιμονισμό, τις κάθε λογής απολαύσεις.

Τόσο που το κακό, η φρίκη ενός φυσικού περιβάλλοντος νεκρού, φτάνει στο προσκεφάλι μας.

Εκεί , όπου το όνειρο γεννιέται και το αύριο, εισέρχεται ο εφιάλτης .

Πες τε μου ποιος από εμάς δε χάνει τον ύπνο του, όταν σκεφτεί, ότι σε λίγο καιρό μπορεί να ’χει άγρια οικοπεδοποιηθεί η γύρω περιοχή, οι πλαγιές και οι λόφοι που κρύβουν τα παραμύθια μας τις φωνές μας. Τις νεράιδες , τους πρώτους έρωτές μας.

Ποιος δε θα δακρύσει από μας, βλέποντας το Αίπος να φορτώνεται τη βιομηχανική εγκατάσταση ενός κολοσσιαίων διαστάσεων για το νησί Αιολικού πάρκου;

Ποιανού δε θα ραγίσει η καρδιά αντικρίζοντας την περιοχή του Αντρόλακου να γίνεται λατομική ζώνη;

Κι όμως «χωρίς περισκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» ,εδώ στη μικρή κοινωνία μας κάποιοι είναι καθ΄ όλα έτοιμοι τούτα τα σχέδια να τα προωθήσουν. Προσφέροντας γη αέρα και ύδωρ.

Ποιος από μας φίλες και φίλοι, δεν απελπίζεται, δεν σαστίζει, δεν απογοητεύεται δεν αισθάνεται αδύναμος εντελώς μπροστά σε τόση φαυλότητα;

Ποιος δεν παρουσιάζει συμπτώματα ναυτίας μπροστά σε κάθε χειραγωγημένο γηγενή;

Έτσι για όλους αυτούς τους λόγους- δε θα σας κουράσω άλλο- μαζευτήκαμε σήμερα εδώ.

Να πούμε με τη φυσική παρουσία μας και το λόγο μας ένα όχι.

Να πούμε προς κάθε κατεύθυνση, ότι το όραμα ενός καλύτερου κόσμου υπάρχει.

«Να απορρίψουμε την τερατώδη μεγαμηχανή χρηματιστηρίων και ψεύδους» όπως λέει σε ένα δοκίμιό του ο Καραμπελιάς.

Να πούμε ότι έχουμε της ψυχής τα μάτια ακόμα ανοιχτά.

Γι αυτό μαζευτήκαμε εδώ. Για να νιώσει ο καθένας από μας ότι σε τούτη την προσπάθεια δεν είναι μόνος.

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΗΣ